Kulu’nun Kültür , Sanat ve Düşüncede Sesi

BAŞAK DERGİSİ’ nin

4. sayısında ( Kasım – Aralık 1992 )

yer alan hikaye

SON PİŞMANLIK

Günlerdir aç ve yorgundu. Artık ne yapacağını bilemiyordu. Keşke kaçmasaydım diye düşündü.

Murat on yedi yaşındaydı ve Kulu da yaşıyordu. Bir memurun oğluydu. Babası çok sivri birisiydi. Annesi ev kadınıydı. Aynı şekilde sinirli biriydi. Murat ailesinin ilk çocuğuydu. Kardeşi kendisinden üç yaş küçüktü. Murat içine kapanık ve sessiz birisiydi. Çevresi tarafından seviliyordu. Evde ise aksine annesi babası tarafından sürekli aşağılanıyor ve dövülüyordu. Evde Murat’a neredeyse bir yabancı gibi davranılıyordu. Murat ise bunlara sabrediyordu. Ama nereye kadar …. Tüm bu olaylardan dolayı artık bunalıma düşmüştü. Yaşamaktan bıkmıştı. İntihar etmeyi bile düşündü ama buna cesaret edemedi.

Yine bir gece okuldan döndükten sonra dersini yapıyordu, babası da işten gelmişti. Yorgun bir halde kanepenin birine çökmüştü. Annesi ve kardeşi ise yemek hazırlıyordu. Evde sessizlik hakimdi ama bu sessizlik kapının çalmasıyla bozuldu.

Murat kapıyı açtığında şaşırmıştı.

Derdini kimse ile paylaşmıyordu. Bu durum öğretmeninin dikkatini çekiyor ve sebebini öğrenmek istiyordu. Sonuçta iyi bir cevap alamamıştı. Murat konuşulanları kapı ardından dinliyordu.Öğretmeni gittiğinde babasının oldukça sinirlendiğini anlamıştı. Babası yanına çağırdığında gitmek istemiyordu , korkuyordu. Zira olacakları tahmin ediyordu . Babası ise Murat’ın kendi aleyhine konuştuğunu zannediyordu. Bu yüzden Murat’ ı çok fena dövmüştü. Annesi de babası da çok kızmışlardı.

Evde herkes uyuduktan sonra Murat kalkarak babasının cebinden paraları aldı ve gizlice evden çıktı. Vakit gece yarısını geçmişti. Geceyi Olof Palme Parkı’ nda geçirdikten sonra sabah ilk otobüsle Anakara’ ya geldi. Bu Ankara’ya ilk gelişiydi. Ve oldukça ilgisini çekmişti. Gençlik Parkı’ nda epey eğlenmişti, ardından yemekti , sinemaydı derken paranın büyük bir kısmını harcamıştı. Geri kalan parayla iki gün daha idare etmişti ve sonunda parayı bitirdi. Ne yapacağını bilmiyordu.

Günlerdir aç ve yorgundu. Böyle yaşanmazdı. Çok kere iş aramasına rağmen kimse Murat’ a iş vermiyordu. Artık tek yol kalmıştı, çalmak. O gece tenha bir yerde bakkalın birine girmeyi başarmıştı. İçerde para ve ihtiyacı olan yiyeceği temin etmişti.

Öte yandan Kulu’ da Murat’ ın annesi ve babası Murat’ a çok fazla baskı yaptıklarından dolayı çok pişmandılar. Murat’ a kötü davrandıkları için kendilerinden utanıyorlardı. Onu her yerde arıyorlardı ama sonuç yoktu. Nihayet Murat’ ın Ankara’ ya gittiğini bir otogar görevlisinden öğrendiler. Bu durumu polise bildirdiler.

Murat karnını iyice doyurmuş , geceyi bir otelde geçirmişti. Ertesi gün bir çocukla tanışmıştı. Bu çocuk da evden kaçmıştı ve geçimini hırsızlıkla temin ediyordu. O gece bir hırsızlık yapmak için Murat’ ı zorla ikna etmeyi başarmıştı. Soygunu gerçekleştirdiler ama o çocuk polis tarafından yakalanmıştı. Murat ise kaçmıştı.

Eve dönmeyi düşünüyordu ama evdekilerden korkuyordu. Yine iş aramaya başlamış ama bulamamıştı. O gece yine hırsızlık yapmaya karar verdi , karnını doyurmak için. Bir dükkana girmeye çalışırken dükkan sahibi tarafından yakalandı. Salih Dede iyi birisiydi. Murat yakalanınca korkmuştu. Bütün başından geçenleri Salih Dede’ ye anlatmıştı. Salih Dede ise Murat’ a acımış ve eve götürmüştü. Evde karınlarını doyurduktan sonra uzun uzun konuşmuşlardı. Salih Dede;

değildi ama Murat’ ın ailesine haber vermelerini ve yuvasına ulaştırmalarını istiyordu. Ankara büyük bir şehirdi. Pisliklerle doluydu. Murat’ ın ailesine haber verdikten birkaç saat sonra karakola tekrar geldiler. Bir saat sonra ise Murat’ ın annesi ile babası gelmişti. Artık mutlu olacaklardı. Salih dede ve polislerle vedalaşarak yola çıktılar. Murat başından geçenleri annesi ve babasına anlattı. Ama en önemli şeyi çok vurgulayarak anlatı. O da Salih Dede’ nin öğütleriydi. Kulu’ da yaşamaya devam ettiler. Ama eskisi gibi değil… değişmişlerdi. Bu olaylar Murat’ ı derinden etkilemişti. Düzelmesi biraz zaman almıştı. Annesinin ve babasının tek umutlarıydı Murat. Artık tek istekleri vardı, mutlu olmak. Bunu da İslam’ ı yaşayarak gerçekleştirebilirlerdi. Bu olanlardan hepsi de pişmandı ama bunu düzeltmişler, maziyi unutmuşlar ve tövbe yolunu seçmişlerdi. Tek tesellileri buydu.